Weer tijd voor huiswerk…

Alles is geschreven. Alles is gezegd. De jury heeft gesproken.
We hebben de 1ste plaats in de categorie gevorderden gewonnen. Einde hoofdstuk zou je zeggen. Tuurlijk niet….

Je weet dan alleen het eindresultaat. Dat zou jammer zijn, want dan zou je niet weten, dat….

…halverwege we er achter kwamen, dat er een kneepje was ontsnapt. Op de knieën troffen we um aan op zijn ‘verstop plaats’ onder de bank. Hij dacht ons te slim af te zijn. Stilletje weggedoken. Na het vermanend toespreken, het kuisen en de behandeling met de strijkbout, heeft hij zich uiteindelijk voorbeeldig gedragen op de rok tussen alle anderen.

…bij het doorpassen van de kleding bleek de overslag bij het korset net te passen. Om zeker te zijn dat we geen blote rug zouden laten zien, hebben we dit nog aangepast. Maar goed ook.

In de zoom bleken twee spelden zich te hebben opgesloten. De spelden zijn natuurlijk onmiddellijk bevrijd. Een nieuwe overslag, bleek later echt niet nodig te zijn geweest. Hoe dan ook Ellen haar rug was er wel blij mee. Better safe than sorry.

…bij het natellen van de aantallen kneepjes kwamen we uit op 132 en niet de 124 die we in eerste aanleg voor ogen hadden. In de kneepjesflow bleken de ‘van te voren niet aan gedacht’ kneepjes nog voldoende over te zijn. Zo hadden we zelfs een heus Shingo Sato zakje gemaakt.

…nadat de contouren en het silhouet zichtbaar werden, wilde we het korset ook laten stralen. De knopendozen werden gesommeerd en omgedraaid. Keurig is iedereen gesorteerd op de benodigde kleurstelling. Uiteindelijk van de 87 knopen zijn er twee teruggestuurd naar de doos. Een was te vies. Hij voelde er niets voor om zich te wassen en aan te passen. Omdat hij zo alle aandacht trok, terwijl het juist om het geheel ging, is hij uit de groep gezet. De andere was een soort van gehandicapt. Zijn oogje was half open en kon zich niet lang genoeg vasthouden aan het draadje. Tja dan wordt je afgekeurd en moet je ook terug naar huis.

…we eigenlijk klaar waren, maar het toch leuk vonden voor nog een extra item. We hadden nog een week over. Het inspiratiemodel uit de Coupe en Mode hebben we daadwerkelijk op halve schaal gemaakt. Dit halve schaal jurkje vormde uiteindelijk de handtas in de show. Een keurige opbergplaats voor ingepakte koekjes en pepermuntjes naar is gebleken.

…we op de dag zelf te horen kregen dat we als slotact de catwalk op mochten. Zoals we aan enkele deelnemers van de show hebben uitgelegd, het toetje. Zeg maar het lekkerste voor het laatste.

…we voor de oefenronde de outfits hebben aangetrokken. Alle delen perfect aansloten, op 1 ding na. Het lint waarmee het korset was ingesnoerd veel te lang was. Door onder de rok te duiken, was dit snel opgelost.

…we het hoedje met klittenband op de haarspelden hebben vastgeplakt. Het klittenband uitermate zijn best heeft gedaan en super sterk bleek. Ellen na de show wel enige haren moet missen. ‘Alles- voor-de-show’ principe hier zeker is toegepast.

…we tijdens het wachten allerlei leuke reacties hebben gekregen. We door een echte fotograaf en een heleboel hobby fotografen op de foto zijn gezet. Verschillende deelnemers de kneepjes uit hun eigen outfits terug hebben gevonden op de rok. Hiervoor zelfs op de knieën gingen om te zoeken.

…we na de show overstelpt zijn met nog meer complimenten, blijdschap, bloemen, chocolade. Onze voeten vooral blij waren dat ze uiteindelijk omhoog gingen en even niets meer hoefden te doen. De naaimachines overigens ook nu in rust zijn. Wachtend op andere creatieve avonturen…..

Wij kijken terug op een spectaculair en creatief avontuur. Het is nu weer tijd voor ons naailessen het braaf maken van het huiswerk.

Tja en daarmee is het ook tijd om de schrijfpen neer te leggen. Waarmee er ook een einde komt aan deze blog serie.

Gr Ellen en Lauretta