De Gebarentolk

Je komt ze overal tegen, gebaren. In de supermarkt, op straat, in het park. In de verte nadert een trimmer. Hij neigt naar links, ik houd rechts aan. Ik scan het pad, geen 1,5 meter.. dan maar uitwijken naar het gras. Zoef, pff, die is voorbij. Een dame met rollator loopt voor mij uit. Ik besluit haar in te halen. Met een grote boog en een hartelijk “goedemorgen” passeer ik haar. Ze schuifelt door, diep in gedachten verzonken, zij reageert niet. Arme oudjes, wat gaat er toch in hen om? Hoe ervaren zij dit stille, onzichtbare kwaad? Met een vriendelijke lach en een uitbundige zwaai kijk ik om naar haar. Ze ziet het! Ze wuift terug. Gebaren werken, ook in mijn leslokaal. Verscholen achter mondkapje en kuchscherm geef ik les. Sien begrijpt mij niet, zij is doof. Met een creatieve vorm van gebarentaal communiceer ik met haar. Ik wijs naar mijn schouder, maak knipgebaren met mijn vingers en steek mijn duim omhoog. Ze snapt het, wordt enthousiast en stapt pardoes naast het kuchscherm. Als een verkeersregelaar geef ik het stopteken en zwaai haar met mijn armen terug. Pff, weer gelukt. Lesgeven is nog nooit zo zwaar geweest! O wat mis ik de lijfcontacten. Afpasje hier, schouderklopje daar. Lesgeven op maat waar maatwerk ineens een totaal andere uitleg opeist.

Het is zondag. Totaal afgedraaid hang ik op de bank. Mijn bonusdochter appt. Ons kleinkind van drie zat met haar naar de persconferentie te kijken, naar premier Rutte en gebarentolk Irma. “Mam, zei de peuter, je moet die mevrouw wat harder zetten. Ik versta haar echt niet!”

Ik barst in lachen uit, tranen komen, van het lachen, vloeien door in huilen, en eindigen door een lief gebaar van mijn man. Een bakkie troost met een glimlach.

Annie Hoitsma